series of solo performances
2015-2018
Mayday Mayday
Kask, Cirque
Kask, De Zaal
Paws festival
De ruimte
CIRQUE
(…) Wat mij altijd heeft gefascineerd aan circus, is dat er een eeuwenoud verhaal door dwaalt. Een verhaal over eindeloze wegen, over karsporen en brandlucht, spoken en demonen, warmte, liefde en poëzie. Een circus zoekt naar die laag van de realiteit die aan de beperkingen van de gesproken taal ontsnapt. Het wilt een verhaal vertellen en daarvoor een nieuwe taal bijeen sprokkelen. want elk verhaal is niets minder dan een herformulering van een vorig. Telkens hetzelfde. Opnieuw en opnieuw. Zoekende naar een nieuwe manier van kijken. De dingen herzien, herschikken, hervertellen. Alleen zo sluipt uiteindelijk traag en zacht als het licht, de betekenis de wereld binnen. Elk verzinsel is echt. En elke echtheid is verzonnen.
Het landschap het decor en wij de personages. Want waar we naar streven is de herkenning. Aanknopingspunten om traag onszelf rond te bouwen. Met in onze ogen de ander en zijn landschap. (…)
(…) Er rollen wolken door de lucht. Ze blazen zich zelf traag op, rekken zich dampend uit en nemen elkaar in de armen. Ze walsen rond elkaars grijzen tot ze dicht bijeen diepblauw en zelfs zwart aanraken.
Ze vormen kringen en duwen hun wollige gezichten in elkaars warme halzen tot ze niet meer kunnen en in huilen uitbarsten.
Je moet schuilen, lieve vriend. Denk jezelf een boom waarvan de bladeren elkaar zo dicht raken dat de regen ervan afstroomt terwijl jij met je rug tegen de bast je knellende schoenen wat kunt lossen (...)
En terwijl het gordijn van regen de wereld verkleint, komt er van tussen het ruisen van de vele bladeren boven je hoofd, slaap gerold. Je zinkt met haar mee. Dieper en dieper. Weg in de dingen die tot nog toe al zag.
Maar echt dromen doe je niet. Nog niet. Je verhaal begon pas.
Als je wakker wordt is het heet. Je weet niet hoelang je sliep maar rondom je heen zijn de dingen veranderd. Nog steeds de boom, de bladeren, je losse schoenen, de weg. Maar het is warm. De wolken en hun regendans verdwenen. Het is hier dat je, voor het eerst in deze zinnen, kennismaakte met de tijd. En door haar te ontmoeten en te erkennen als metgezel zal vanaf nu niets meer hetzelfde zijn. Ze zal aan je sleuren als je rustig ligt, plots pal voor je staan als je zin hebt om te rennen. Ze zal je schoonheid brengen maar je die ook weer doen vergeten en je donkerte in de plaats brengen. Ze zal zo aan je bouwen, ze zal zo aan je knagen. Maar bovenal zal je aan haar te danken hebben dat jij jij bent. (…)
© Jef Van der Burght
